2 augustus Mariental
Vanmorgen vertrokken we met weemoed uit ons mooie huisje aan het meer, maar dat had niet gehoeven want we zitten wederom in een mooie lodge, nu aan de rand van de Kalahari woestijn. We moesten vandaag ca. 200 km rijden. Er is in Namibie een asfaltweg van Windhoek naar Zuid-Afrika, een kaarsrechte weg waar je af en toe een auto tegenkomt en af en toe een benzinepomp of huisjes. Verder zie je alleen maar de savanne tot zover je maar kunt kijken.
Deze lodge wordt gerund door een aantal stellen, zij delen alle werkzaamheden van de keuken tot de game-drives. Blank, zwart, Europees en Afrikaans door elkaar, het concept werkt zo te zien.
We hebben weer 2 huisjes naast elkaar en het zwembad voor onze deur lonkte, zodat we vanmiddag lekker even in het zonnetje hebben gezeten. Om 15.30 zijn we meegegaan met de sundowner gamedrive. Met open jeeps de woestijn in op zoek naar dieren en onder het genot van een drankje genieten van een prachtige zonsondergang. Zo hebben wij vandaag de eerste struisvogels, zebra's en diverse antilopes gezien. Grappig detail is dat we vandaag voor de tweede keer sinds we in Namibie zijn een lekke band hadden. Eerst met het busje waarmee we van het vliegveld werden opgehaald en vandaag met de landrover tijdens de gamedrive. Zolang we maar geen lekke band met onze eigen auto hebben, vinden wij het best.
Terug van de gamedrive (bijna bevroren) konden we ons lekker aan de open haard warmen waarna we een heerlijke maaltijd kregen.Het was eten wat de pot schaft met springbok als hoofdgerecht en dat smaakte boven verwachting, Er zat een jarige in het restaurant en het voltallige personeel kwam happy birthday zingen, meerstemmig wow! Inmiddels is het alweer 22.00 uur en gaan we zo weer slapen want we hebben morgen een lange reisdag voor de boeg over gravelwegen. We hebben al gemerkt dat onze Toyota daarop niet veel harder dan 60km per uur kan, ben benieuwd hoe ons dat bevalt.....
Vanmorgen vertrokken we met weemoed uit ons mooie huisje aan het meer, maar dat had niet gehoeven want we zitten wederom in een mooie lodge, nu aan de rand van de Kalahari woestijn. We moesten vandaag ca. 200 km rijden. Er is in Namibie een asfaltweg van Windhoek naar Zuid-Afrika, een kaarsrechte weg waar je af en toe een auto tegenkomt en af en toe een benzinepomp of huisjes. Verder zie je alleen maar de savanne tot zover je maar kunt kijken.
Deze lodge wordt gerund door een aantal stellen, zij delen alle werkzaamheden van de keuken tot de game-drives. Blank, zwart, Europees en Afrikaans door elkaar, het concept werkt zo te zien.
We hebben weer 2 huisjes naast elkaar en het zwembad voor onze deur lonkte, zodat we vanmiddag lekker even in het zonnetje hebben gezeten. Om 15.30 zijn we meegegaan met de sundowner gamedrive. Met open jeeps de woestijn in op zoek naar dieren en onder het genot van een drankje genieten van een prachtige zonsondergang. Zo hebben wij vandaag de eerste struisvogels, zebra's en diverse antilopes gezien. Grappig detail is dat we vandaag voor de tweede keer sinds we in Namibie zijn een lekke band hadden. Eerst met het busje waarmee we van het vliegveld werden opgehaald en vandaag met de landrover tijdens de gamedrive. Zolang we maar geen lekke band met onze eigen auto hebben, vinden wij het best.
Terug van de gamedrive (bijna bevroren) konden we ons lekker aan de open haard warmen waarna we een heerlijke maaltijd kregen.Het was eten wat de pot schaft met springbok als hoofdgerecht en dat smaakte boven verwachting, Er zat een jarige in het restaurant en het voltallige personeel kwam happy birthday zingen, meerstemmig wow! Inmiddels is het alweer 22.00 uur en gaan we zo weer slapen want we hebben morgen een lange reisdag voor de boeg over gravelwegen. We hebben al gemerkt dat onze Toyota daarop niet veel harder dan 60km per uur kan, ben benieuwd hoe ons dat bevalt.....
 |
 |
 |
3 augustus, Sessriem
Vannacht weer heerlijk geslapen onder mijn dubbele dekbed met kruik, ik probeer nog maar zo weinig mogelijk te denken aan de nachten in de daktent die komen gaan. Het autorijden vandaag was best vermoeiend. Het eerste stuk was nog asfalt maar het grootste deel was over gravel en behoorlijk saai. We hebben ook nog 50km extra gereden omdat we de afslag naar de Sossusvallei gemist hadden. Zoals op de foto te zien is, kom je praktisch geen auto tegen onderweg, en dat is maar goed ook want als je over gravelweg een auto passeert, kun je de eerste 5 minuten je blower uitzetten.
We hebben in onze auto een piepje wat soms zomaar weer stopt. Buiten het feit dat dit heel irritant is, krijg je ook het idee dat er iets niet in orde is met de auto. Vandaag hebben we eindelijk ontdekt wat de oorzaak van het piepje is. Zodra je de 80 km over gravel of 120 km over asfalt overschrijdt gaat het piepen. Balen voor David, maar hij moet zich dus echt aan de maximum snelheid houden.
Het laatste stuk van de route was door een bergpas, met prachtige vergezichten. Het landschap deed ons sterk aan Amerika denken. Bij de afdaling stond een stuk van de weg onder water. De 4x4 die we lieten passeren ging behoorlijk diep er door. We hebben dus eerst met stokjes gemeten hoe diep het water was en toen hebben we de gok maar genomen en ons karretje reed er zonder probleem doorheen. We vonden het achteraf jammer dat we dit "spectaculaire" moment niet gefilmd hadden waarop David de auto in zijn achteruit zette en er voor de camera nog een keer doorheen gereden is.
Bij de accomodatie van vandaag is niet zo veel te beleven. De tours zitten vol of zijn veel te duur voor ons. Gelukkkig voor Anous zit hier een Duits gezin dat zich had opgegeven voor een paardrijtocht door de woestijn waarbij ze zich aan kon sluiten. Ze kwam heel enthousiast terug, had nog nooit zo'n mooi landschap gezien. Zelf hebben we ook genoten van een prachtige zonsondergang. Vanavond was er weer een vast menu om 19.00 uur, we hebben gezellig met het Duitse gezin gegeten. We hebben nog even geprobeerd de conversatie in het Duits te houden maar dat hebben we maar snel opgegeven, ze spraken gelukkig goed Engels. Nu gaan we zo lekker naar bed want we moeten morgen om 04.30 uur op om de zonsopgang op Dune 45 te kunnen zien. De temperatuur is hier trouwens veel aangenamer, misschien komt het toch nog goed met dat kamperen!
Vannacht weer heerlijk geslapen onder mijn dubbele dekbed met kruik, ik probeer nog maar zo weinig mogelijk te denken aan de nachten in de daktent die komen gaan. Het autorijden vandaag was best vermoeiend. Het eerste stuk was nog asfalt maar het grootste deel was over gravel en behoorlijk saai. We hebben ook nog 50km extra gereden omdat we de afslag naar de Sossusvallei gemist hadden. Zoals op de foto te zien is, kom je praktisch geen auto tegen onderweg, en dat is maar goed ook want als je over gravelweg een auto passeert, kun je de eerste 5 minuten je blower uitzetten.
We hebben in onze auto een piepje wat soms zomaar weer stopt. Buiten het feit dat dit heel irritant is, krijg je ook het idee dat er iets niet in orde is met de auto. Vandaag hebben we eindelijk ontdekt wat de oorzaak van het piepje is. Zodra je de 80 km over gravel of 120 km over asfalt overschrijdt gaat het piepen. Balen voor David, maar hij moet zich dus echt aan de maximum snelheid houden.
Het laatste stuk van de route was door een bergpas, met prachtige vergezichten. Het landschap deed ons sterk aan Amerika denken. Bij de afdaling stond een stuk van de weg onder water. De 4x4 die we lieten passeren ging behoorlijk diep er door. We hebben dus eerst met stokjes gemeten hoe diep het water was en toen hebben we de gok maar genomen en ons karretje reed er zonder probleem doorheen. We vonden het achteraf jammer dat we dit "spectaculaire" moment niet gefilmd hadden waarop David de auto in zijn achteruit zette en er voor de camera nog een keer doorheen gereden is.
Bij de accomodatie van vandaag is niet zo veel te beleven. De tours zitten vol of zijn veel te duur voor ons. Gelukkkig voor Anous zit hier een Duits gezin dat zich had opgegeven voor een paardrijtocht door de woestijn waarbij ze zich aan kon sluiten. Ze kwam heel enthousiast terug, had nog nooit zo'n mooi landschap gezien. Zelf hebben we ook genoten van een prachtige zonsondergang. Vanavond was er weer een vast menu om 19.00 uur, we hebben gezellig met het Duitse gezin gegeten. We hebben nog even geprobeerd de conversatie in het Duits te houden maar dat hebben we maar snel opgegeven, ze spraken gelukkig goed Engels. Nu gaan we zo lekker naar bed want we moeten morgen om 04.30 uur op om de zonsopgang op Dune 45 te kunnen zien. De temperatuur is hier trouwens veel aangenamer, misschien komt het toch nog goed met dat kamperen!
Website van David, Marjon, Anouska en Lucas