Website van David, Marjon, Anouska en Lucas
Donderdag 13 augustus, safaricamp Ogumbo
De gamedrive van vanmorgen was niet spectaculair. Om 5.30 was het nog steenkoud in de open jeep, we kregen gelukkig een deken. We hadden de gamedrive geboekt in de hoop zo in de vroege morgen katachtigen actief te zien. Maar behalve een african wildcat en een vos was het nog heel rustig met de dieren. De gids was niet onaardig maar werkte duidelijk zijn vaste rondje af. Maar wie niet waagt wie niet wint en het landschap bij zonsopkomst blijft prachtig om te zien.
Toen we later op de ochtend zelf op pad gingen, hadden we meer geluk. We troffen 2 mannetjes olifanten vlak voor ons en hebben weer leeuwen gezien. Over het algemeen is het heel rustig met auto's in Etosha, je kunt hele stukken alleen rijden. Als er een aantal auto's stilstaan weet je dat er iets te zien is, meestal leeuwen. We hebben wel in de gaten dat de leeuwen meestal op de routes naar de waterplekken liggen. Het was deze keer weer spannend want er kwam een antilope recht op de leeuwen aflopen. Iedereen hing met ingehouden adem (en gigantische telelenzen) uit de auto's maar er gebeurde helemaal niets. Later zagen we dat de leeuwen al in actie geweest waren, er lag een aangevreten antilope bij. Het blijkt maar weer dat je echt geluk en veel geduld moet hebben om de leeuwen in actie te zien.
Om 14.00 uur verliep onze permit en moesten we Etosha verlaten. Gelukkig grenst de camping waar we vannacht verblijven aan Etosha en ligt deze ook op een enorm terrein met allerlei wild. Het is onze laatste nacht op een camping en het is de meest luxe camping tot nu toe. We staan onder de bomen en hebben een eigen toilet, douche en afwasgelegenheid. Op iedere plaats ligt een stapel hout om 's avonds een kampvuur te maken. Omdat het nog erg warm is en de stoelen bij het zwembad er erg comfortabel uitzien, luieren we lekker onder de parasols. Hoewel er overal zwembaden zijn en je er vanwege de temperatuur best in zou kunnen, wemelt het van de vliegen in het water. Op de camping is geen winkel en kunnen weer niet zelf koken, achteraf gezien hadden we in Outjo voor meer dagen eten in moeten slaan. We eten voor de tweede avond pompoensoep en Kudu (soort biefstuk) in het restaurant. Als we terugkomen op de camping branden er overal kampvuurtjes, wij kunnen niet achterblijven. En zo genieten we van de prachtige sterrenhemel, waar de Melkweg zo duidelijk te zien is, en kruipen voor de laatste keer in onze daktenten.
.
De gamedrive van vanmorgen was niet spectaculair. Om 5.30 was het nog steenkoud in de open jeep, we kregen gelukkig een deken. We hadden de gamedrive geboekt in de hoop zo in de vroege morgen katachtigen actief te zien. Maar behalve een african wildcat en een vos was het nog heel rustig met de dieren. De gids was niet onaardig maar werkte duidelijk zijn vaste rondje af. Maar wie niet waagt wie niet wint en het landschap bij zonsopkomst blijft prachtig om te zien.
Toen we later op de ochtend zelf op pad gingen, hadden we meer geluk. We troffen 2 mannetjes olifanten vlak voor ons en hebben weer leeuwen gezien. Over het algemeen is het heel rustig met auto's in Etosha, je kunt hele stukken alleen rijden. Als er een aantal auto's stilstaan weet je dat er iets te zien is, meestal leeuwen. We hebben wel in de gaten dat de leeuwen meestal op de routes naar de waterplekken liggen. Het was deze keer weer spannend want er kwam een antilope recht op de leeuwen aflopen. Iedereen hing met ingehouden adem (en gigantische telelenzen) uit de auto's maar er gebeurde helemaal niets. Later zagen we dat de leeuwen al in actie geweest waren, er lag een aangevreten antilope bij. Het blijkt maar weer dat je echt geluk en veel geduld moet hebben om de leeuwen in actie te zien.
Om 14.00 uur verliep onze permit en moesten we Etosha verlaten. Gelukkig grenst de camping waar we vannacht verblijven aan Etosha en ligt deze ook op een enorm terrein met allerlei wild. Het is onze laatste nacht op een camping en het is de meest luxe camping tot nu toe. We staan onder de bomen en hebben een eigen toilet, douche en afwasgelegenheid. Op iedere plaats ligt een stapel hout om 's avonds een kampvuur te maken. Omdat het nog erg warm is en de stoelen bij het zwembad er erg comfortabel uitzien, luieren we lekker onder de parasols. Hoewel er overal zwembaden zijn en je er vanwege de temperatuur best in zou kunnen, wemelt het van de vliegen in het water. Op de camping is geen winkel en kunnen weer niet zelf koken, achteraf gezien hadden we in Outjo voor meer dagen eten in moeten slaan. We eten voor de tweede avond pompoensoep en Kudu (soort biefstuk) in het restaurant. Als we terugkomen op de camping branden er overal kampvuurtjes, wij kunnen niet achterblijven. En zo genieten we van de prachtige sterrenhemel, waar de Melkweg zo duidelijk te zien is, en kruipen voor de laatste keer in onze daktenten.
.
Vrijdag 14 augustus, Wabi Lodge, Waterberg Plateau
Het is hier (safaricamp Ogumbo) veel rustiger dan op de campings binnen Etosha, de eerste auto vertrekt pas om 7 uur. Wij doen het rustig aan en vertrekken rond 9.30 uur. Op weg naar de uitgang komen we een groep van 13 giraffen tegen, een mooier afscheid kun je niet krijgen.
We rijden vandag 300 km waarvan de laatste 100 km over een gravelweg is. Onderweg stoppen we in Grootfontein om wat lekkers voor de lunch te halen. We lopen ook wat door het plaatstje om de Afrikaanse sfeer te proeven maar de kids en ikzelf voelen ons niet prettig, het is eigenlijk de eerste keer dat we ons niet op ons gemak voelen.
Het laatste deel van de route is prachtig, het landschap is weer heel anders hier en vanwege het vee (en wild) passeren we een aantal hekken op de weg die we zelf moesten openen, gelukkig hadden we ons eigen slaafje bij ons. Om 14.30 zijn we in de lodge waar we welkom geheten worden door Christine, de Duitse eigenaresse van de lodge. We hebben in ons verblijf 1 wat luxere lodge en dat is de Wabi Lodge. Dit is een privepark met 8 gastenkamers op een enorm terrein. Deze lodge heeft vroeger gediend als lodge om te jagen maar daar zijn ze mee gestopt. Er is een kamer waar allemaal opgezette dieren staan, dit is nu een museum wat gebruikt wordt als project om de Namibische kinderen kennis te laten maken met al het wild dat in hun land leeft. Anous en Luc slapen in een apart huisje op het terrein waar wel 15 opgezette dieren in de huiskamer staan. Volgens de eigenaresse Christine komen ze 's nachts niet tot leven. Best bizar.
's Middags maken we nog een game drive tijdens de zonsondergang, het is immers de laatste keer dat het kan. We dachten dat we (op het luipaard na) zo'n beetje alle dieren wel gezien hadden maar we kunnen er toch wat op ons lijstje bijschrijven: buffels, nijlpaarden en de witte neushoorn (die heel zeldzaam is). De aarde is hier dieproodgekleurd en je kijkt uit over het Waterberg Plateau. We hebben een leuke gids die er zelf ook veel lol in had en zo sluiten we ons safari gedeelte van de reis goed af. We eten met 3 andere gezinnen en daarna moet er nog gekaart worden, uiteraard verliezen David en ik. Het is laat geworden en ik verheug me op de uitgebreide douche die ik zodadelijk ga nemen en daarna heerlijk slapen in een zacht bed met wc op een paar stappen afstand. Morgen is onze laatste dag in Namibie. De 2 weken zijn echt omgevlogen!
Het is hier (safaricamp Ogumbo) veel rustiger dan op de campings binnen Etosha, de eerste auto vertrekt pas om 7 uur. Wij doen het rustig aan en vertrekken rond 9.30 uur. Op weg naar de uitgang komen we een groep van 13 giraffen tegen, een mooier afscheid kun je niet krijgen.
We rijden vandag 300 km waarvan de laatste 100 km over een gravelweg is. Onderweg stoppen we in Grootfontein om wat lekkers voor de lunch te halen. We lopen ook wat door het plaatstje om de Afrikaanse sfeer te proeven maar de kids en ikzelf voelen ons niet prettig, het is eigenlijk de eerste keer dat we ons niet op ons gemak voelen.
Het laatste deel van de route is prachtig, het landschap is weer heel anders hier en vanwege het vee (en wild) passeren we een aantal hekken op de weg die we zelf moesten openen, gelukkig hadden we ons eigen slaafje bij ons. Om 14.30 zijn we in de lodge waar we welkom geheten worden door Christine, de Duitse eigenaresse van de lodge. We hebben in ons verblijf 1 wat luxere lodge en dat is de Wabi Lodge. Dit is een privepark met 8 gastenkamers op een enorm terrein. Deze lodge heeft vroeger gediend als lodge om te jagen maar daar zijn ze mee gestopt. Er is een kamer waar allemaal opgezette dieren staan, dit is nu een museum wat gebruikt wordt als project om de Namibische kinderen kennis te laten maken met al het wild dat in hun land leeft. Anous en Luc slapen in een apart huisje op het terrein waar wel 15 opgezette dieren in de huiskamer staan. Volgens de eigenaresse Christine komen ze 's nachts niet tot leven. Best bizar.
's Middags maken we nog een game drive tijdens de zonsondergang, het is immers de laatste keer dat het kan. We dachten dat we (op het luipaard na) zo'n beetje alle dieren wel gezien hadden maar we kunnen er toch wat op ons lijstje bijschrijven: buffels, nijlpaarden en de witte neushoorn (die heel zeldzaam is). De aarde is hier dieproodgekleurd en je kijkt uit over het Waterberg Plateau. We hebben een leuke gids die er zelf ook veel lol in had en zo sluiten we ons safari gedeelte van de reis goed af. We eten met 3 andere gezinnen en daarna moet er nog gekaart worden, uiteraard verliezen David en ik. Het is laat geworden en ik verheug me op de uitgebreide douche die ik zodadelijk ga nemen en daarna heerlijk slapen in een zacht bed met wc op een paar stappen afstand. Morgen is onze laatste dag in Namibie. De 2 weken zijn echt omgevlogen!
diner in safaricamp ogumbo
kampvuur bij onze tent
voor de laatste keer wakker worden in onze daktent
wel een leeuw, maar niet in actie
de nijlpaarden
white rhino's en wrattenzwijnen
het huisje van de kids
Zaterdag 15 augustus, pension Steiner, Windhoek
Bij de Wabi Lodge zijn ook 2 cheetah's in gevangenschap, die na het ontbijt gevoerd worden. Christine legt uit dat cheetah's, in tegenstelling tot het luipaard, geen vaste leefomgeving hebben. Het luipaard heeft 1 x per week voedsel nodig en eet zijn prooi grotendeels op. Zij vormen daarom geen bedreiging voor de boeren. Cheetah's trekken van gebied tot gebied en eten maar even van hun prooi. Zij hebben daarom voortdurend voedsel nodig en doden dan ook veel dieren. De 2 cheetah's die hier zitten zijn afkomstig van Africat Foundation, een stichting die gewonde cheetah's die niet meer teruggezet kunnen worden onderbrengen bij dit soort accomodaties. Er worden eisen gesteld aan de leefomgeving en er vindt een jaarlijkse controle plaats. Zo kijken wij toch iets anders tegen deze cheetah's in gevangenschap aan. We kunnen aan deze 2 ook duidelijk zien dat ze gewond geweest zijn.
We verlaten de lodge samen met een Zwitsers gezin waar we mee aan de praat geraakt zijn. Onderweg passeren we elkaar een aantal keren. Op een gegeven moment passeert hun wagen ons met hoge snelheid en wijzen zij naar onze wagen. Blijkt dat wij al 50 km met open laadbak rijden. We schrikken ons rot maar hebben een beschermengel gehad want alle bagage staat er nog in(goed gepakt David). Later zien we hen bij een benzinestation, ze vertellen dat zij ons vanaf een parkeerplaats met open laadbak zagen langssjeezen. Zij zijn als een speer vertrokken en hebben geprobeerd ons in te halen. Ook op hun auto staat een snelheidsbegrenzer boven de 120 km. Zij hebben al die tijd die vreselijke piep moeten doorstaan door onze stomme actie. We zijn hen enorm dankbaar.
Onderweg passeren we nog 1 plaats Okahandja, waar heel veel houtsnijwerk verkocht wordt, een vaste stopplaats voor toeristen. Hier worden we lastiggevallen door 2 ventjes die op een hele vervelende manier bedelen om onze kleding, we poeieren ze af met een paar zuurtjes. Later zie ik een groep toeristen hun portemonnee trekken. Als je bij een supermarkt of benzinepomp stopt, wordt er altijd wel geprobeerd je iets te verkopen, dat hoort ook bij Afrika, maar dat gaat eigenlijk altijd op een leuke manier. We maken meestal een praatje en de kinderen geven we wat koekjes o.i.d.
Bij de kraampjes met houtsnijwerk probeert iedereen je naar binnen te lokken, Lucas vindt het vreselijk en moet er niets van hebben.
Anous blijkt een sterke onderhandelaar en koopt een giraffe, masker en armband. We zijn rond 14.00 uur in Windhoek en rijden over de Independence Avenue (de hoofdstraat van Windhoek). We zitten een tijdje in het ZooPark waar de lokale bevoling lekker luiert, een leuk stekje. De temperatuur in Windhoek is trouwens heel aangenaam, veel beter dan 2 weken geleden toen we aankwamen.
Daarna gaan we de auto inleveren. We hebben met Elise bij de autoverhuurder afgesproken zodat zij evt. kan bemiddelen in verband met de schade aan de auto. De auto moet echter naar de garage ter beoordeling en we zullen het schadebedrag pas maandag doorkrijgen, maar duimen dat het bedrag niet al te hoog is. 's Avonds eten we bij Joe's Bar, the place to go in Windhoek. Het staat bekend om zijn vlees en gezellige sfeer en beiden kloppen. Wat ons weer opvalt is de vriendelijkheid van de mensen hier, van de eigenaresse van het pension, de serveerster tot de taxichauffeur, ze zijn allemaal enorm hartelijk.
En nu is dan echt onze laatste nacht in Namibie aangebroken, we worden morgenochtend om 7 uur opgehaald. We hoorden dat het gaat sneeuwen in Kaapstad?!
Bij de Wabi Lodge zijn ook 2 cheetah's in gevangenschap, die na het ontbijt gevoerd worden. Christine legt uit dat cheetah's, in tegenstelling tot het luipaard, geen vaste leefomgeving hebben. Het luipaard heeft 1 x per week voedsel nodig en eet zijn prooi grotendeels op. Zij vormen daarom geen bedreiging voor de boeren. Cheetah's trekken van gebied tot gebied en eten maar even van hun prooi. Zij hebben daarom voortdurend voedsel nodig en doden dan ook veel dieren. De 2 cheetah's die hier zitten zijn afkomstig van Africat Foundation, een stichting die gewonde cheetah's die niet meer teruggezet kunnen worden onderbrengen bij dit soort accomodaties. Er worden eisen gesteld aan de leefomgeving en er vindt een jaarlijkse controle plaats. Zo kijken wij toch iets anders tegen deze cheetah's in gevangenschap aan. We kunnen aan deze 2 ook duidelijk zien dat ze gewond geweest zijn.
We verlaten de lodge samen met een Zwitsers gezin waar we mee aan de praat geraakt zijn. Onderweg passeren we elkaar een aantal keren. Op een gegeven moment passeert hun wagen ons met hoge snelheid en wijzen zij naar onze wagen. Blijkt dat wij al 50 km met open laadbak rijden. We schrikken ons rot maar hebben een beschermengel gehad want alle bagage staat er nog in(goed gepakt David). Later zien we hen bij een benzinestation, ze vertellen dat zij ons vanaf een parkeerplaats met open laadbak zagen langssjeezen. Zij zijn als een speer vertrokken en hebben geprobeerd ons in te halen. Ook op hun auto staat een snelheidsbegrenzer boven de 120 km. Zij hebben al die tijd die vreselijke piep moeten doorstaan door onze stomme actie. We zijn hen enorm dankbaar.
Onderweg passeren we nog 1 plaats Okahandja, waar heel veel houtsnijwerk verkocht wordt, een vaste stopplaats voor toeristen. Hier worden we lastiggevallen door 2 ventjes die op een hele vervelende manier bedelen om onze kleding, we poeieren ze af met een paar zuurtjes. Later zie ik een groep toeristen hun portemonnee trekken. Als je bij een supermarkt of benzinepomp stopt, wordt er altijd wel geprobeerd je iets te verkopen, dat hoort ook bij Afrika, maar dat gaat eigenlijk altijd op een leuke manier. We maken meestal een praatje en de kinderen geven we wat koekjes o.i.d.
Bij de kraampjes met houtsnijwerk probeert iedereen je naar binnen te lokken, Lucas vindt het vreselijk en moet er niets van hebben.
Anous blijkt een sterke onderhandelaar en koopt een giraffe, masker en armband. We zijn rond 14.00 uur in Windhoek en rijden over de Independence Avenue (de hoofdstraat van Windhoek). We zitten een tijdje in het ZooPark waar de lokale bevoling lekker luiert, een leuk stekje. De temperatuur in Windhoek is trouwens heel aangenaam, veel beter dan 2 weken geleden toen we aankwamen.
Daarna gaan we de auto inleveren. We hebben met Elise bij de autoverhuurder afgesproken zodat zij evt. kan bemiddelen in verband met de schade aan de auto. De auto moet echter naar de garage ter beoordeling en we zullen het schadebedrag pas maandag doorkrijgen, maar duimen dat het bedrag niet al te hoog is. 's Avonds eten we bij Joe's Bar, the place to go in Windhoek. Het staat bekend om zijn vlees en gezellige sfeer en beiden kloppen. Wat ons weer opvalt is de vriendelijkheid van de mensen hier, van de eigenaresse van het pension, de serveerster tot de taxichauffeur, ze zijn allemaal enorm hartelijk.
En nu is dan echt onze laatste nacht in Namibie aangebroken, we worden morgenochtend om 7 uur opgehaald. We hoorden dat het gaat sneeuwen in Kaapstad?!
 |
 |
 |