.jpg)
Reisverslagen David, Marjon, Anouska en Lucas
 |
 |
 |
Dinsdag 27 juli, Saigon
Spring hotel
Via het hotel hebben we voor vandaag een tour geboekt naar de Cao Dai tempel en de Chi Chi tunnels. De tour kost 6 euro p.p daarvoor ben je de hele dag onder de pannen, voor de prijs hoef je het hier niet te laten. De aircobus blijkt een gammel busje te zijn maar met airco en internationaal gezelschap, je hoort ons dus niet klagen.
De reis naar de tempel duurt 3,5 uur, de weg is weliswaar van asfalt maar erg hobbelig. Bovendien wordt er in heel Vietnam niet harder dan 60 km per uur gereden. Misschien is dat wel de reden dat er zo weinig ongelukken gebeuren hier. De Cao Dai tempel is de grootste tempel van Vietnam, er worden verschillende geloven uitgeoefend zoals boeddhisme, hindoeisme, taoisme en caolaoisme en men respecteert elkaars godsdienst. Vier keer per dag vindt er een dienst plaats en de volgelingen moeten minimaal 1 x per dag zo'n dienst bijwonen. Vanaf het balkon mogen wij de dienst van 12 uur volgen, een kleurrijk gebeuren. Daarna lunchen we en gaan we verder naar de Chi Chi tunnels. In de groep zit een stel uit Singapore, een studente uit Bangkok en een Vietnamese vrouw met haar zoon die al een aantal jaar in Nederland woont. Leuk om elkaars ervaringen uit te wisselen.
De Chi Chi tunnels zijn het bezoek zeker waard, het is gelukkig helemaal niet druk. We kijken naar een film over de Amerikaanse invasie van het ooit zo vredige plaatsje Chi Chi. Het is niet verwonderlijk dat Amerika als wrede natie wordt neergezet. Daarna zien we hoe het tunnelsysteem (ooit 250 km lang) is opgebouwd in 3 lagen tot wel 13 meter diepte. Er is nog een klein stukje van de echte tunnel, de ingang nog kleiner dan Lucas z'n voet, onvoorstelbaar. Voor de toeristen is er een hoger en breder tunnelstelsel nagemaakt zodat je een indruk kan krijgen hoe dat is. Iedere 20 meter is er een escapepunt. De echte bikkels, waaronder Anouska, kruipen de volledige 120 meter door de tunnel.
Dat het allemaal nog niet vergeten is, blijkt als Lucas en de zoon van de Vietnamese voor de grap de geweren van 2 Vietcong soldaten (poppen) vastpakken en net doen of ze schieten. De bewaking werd echt woest, gelukkig sprak de de moeder vloeiend Vietnamees en heeft ze het kunnen sussen. Daarna is het mogelijk zelf te schieten met oude geweren uit de oorlog. Lucas en Anouska schieten met de M16. Lucas koopt nog aanstekerkogels voor zijn vrienden en dan gaan we terug naar Saigon. Met allemaal eet, winkel en faceboekadressen zijn we om 18.30 uur in Saigon. We eten op de markt, ons aanbevolen door de Vietnamese, en willen eigenlijk nog naar de film. We worden echter overvallen door zo'n leuke tropische regenbui (handig als de capes op de hotelkamer liggen) en besluiten maar lekker naar het hotel te gaan. Morgen alweer onze laatste dag in Vietnam!
Spring hotel
Via het hotel hebben we voor vandaag een tour geboekt naar de Cao Dai tempel en de Chi Chi tunnels. De tour kost 6 euro p.p daarvoor ben je de hele dag onder de pannen, voor de prijs hoef je het hier niet te laten. De aircobus blijkt een gammel busje te zijn maar met airco en internationaal gezelschap, je hoort ons dus niet klagen.
De reis naar de tempel duurt 3,5 uur, de weg is weliswaar van asfalt maar erg hobbelig. Bovendien wordt er in heel Vietnam niet harder dan 60 km per uur gereden. Misschien is dat wel de reden dat er zo weinig ongelukken gebeuren hier. De Cao Dai tempel is de grootste tempel van Vietnam, er worden verschillende geloven uitgeoefend zoals boeddhisme, hindoeisme, taoisme en caolaoisme en men respecteert elkaars godsdienst. Vier keer per dag vindt er een dienst plaats en de volgelingen moeten minimaal 1 x per dag zo'n dienst bijwonen. Vanaf het balkon mogen wij de dienst van 12 uur volgen, een kleurrijk gebeuren. Daarna lunchen we en gaan we verder naar de Chi Chi tunnels. In de groep zit een stel uit Singapore, een studente uit Bangkok en een Vietnamese vrouw met haar zoon die al een aantal jaar in Nederland woont. Leuk om elkaars ervaringen uit te wisselen.
De Chi Chi tunnels zijn het bezoek zeker waard, het is gelukkig helemaal niet druk. We kijken naar een film over de Amerikaanse invasie van het ooit zo vredige plaatsje Chi Chi. Het is niet verwonderlijk dat Amerika als wrede natie wordt neergezet. Daarna zien we hoe het tunnelsysteem (ooit 250 km lang) is opgebouwd in 3 lagen tot wel 13 meter diepte. Er is nog een klein stukje van de echte tunnel, de ingang nog kleiner dan Lucas z'n voet, onvoorstelbaar. Voor de toeristen is er een hoger en breder tunnelstelsel nagemaakt zodat je een indruk kan krijgen hoe dat is. Iedere 20 meter is er een escapepunt. De echte bikkels, waaronder Anouska, kruipen de volledige 120 meter door de tunnel.
Dat het allemaal nog niet vergeten is, blijkt als Lucas en de zoon van de Vietnamese voor de grap de geweren van 2 Vietcong soldaten (poppen) vastpakken en net doen of ze schieten. De bewaking werd echt woest, gelukkig sprak de de moeder vloeiend Vietnamees en heeft ze het kunnen sussen. Daarna is het mogelijk zelf te schieten met oude geweren uit de oorlog. Lucas en Anouska schieten met de M16. Lucas koopt nog aanstekerkogels voor zijn vrienden en dan gaan we terug naar Saigon. Met allemaal eet, winkel en faceboekadressen zijn we om 18.30 uur in Saigon. We eten op de markt, ons aanbevolen door de Vietnamese, en willen eigenlijk nog naar de film. We worden echter overvallen door zo'n leuke tropische regenbui (handig als de capes op de hotelkamer liggen) en besluiten maar lekker naar het hotel te gaan. Morgen alweer onze laatste dag in Vietnam!
Woensdag 28 juli vliegveld Kuala Lumpur
Emperess hotel
We vinden het allemaal jammer dat het alweer onze laatste dag in Vietnam is vandaag. Maar er zijn nog zo veel mooie plekjes die we nu niet bezocht hebben dat we zeker nog een keer naar Vietnam terug zullen gaan. Saigon is trouwens niet echt een bijzondere stad om naar terug te keren. Er zijn wel een aantal interessante musea, waaronder het War Remnants Museum wat we bezoeken.
De foto's in het museum, voornamelijk door oorlogsfotografen genomen, zijn zeer indrukwekkend en soms heel gruwelijk om naar te kijken. We lezen dat de verhoudingen tussen Amerika en Vietnam in 1995 na het bezoek van Clinton voorzichtig hersteld zijn. Hierna is het land opengesteld voor toeristen, dat verklaart misschien waarom men zo ontzettend slecht Engels spreekt. Wij merken trouwens een duidelijk verschil tussen de bevolking in het voormalige Noord Vietnam en Zuid Vietnam, in het noorden is de bevolking over het geheel genomen veel stugger.
Na het museumbezoek kopen we nog snel wat souveniertjes, eten wat en om 16.30 zitten we in de taxi richting het vliegveld. Na het inchecken van de bagage moeten we ons melden bij de autoriteiten. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. In onze koffer zijn de "kogel" aanstekers gevonden die Lucas voor zijn vrienden had gekocht. Die mochten dus niet mee, we moesten allerlei papieren invullen en de kogels moesten worden ingeleverd. We hebben nog gevraagd of we een foto van Lucas met de kado's mochten maken maar dat mocht niet. Lucas was erg teleurgesteld (en dat is nog zacht uitgedrukt!).
Door wat vertraging en een uur tijdverschil kwamen we pas om 23.30 in Kuala Lumpur aan. Op de luchthaven bleken alle ATM automaten voor buitenlanders out of order. Een probleem voor de net gearriveerde toeristen. Met heel veel moeite hebben we uiteindelijk de 15 euro die we nog bij ons hadden en 5 euro aan Vietnamese dongs kunnen inwisselen waarmee we de taxi naar het hotel konden betalen. Het Airporthotel bleek ook nog een half uur rijden te zijn waardoor we pas om 1 uur 's nachts op onze kamer zitten. Om 5 uur komt de taxichauffeur ons weer ophalen, dat wordt dus een heel kort nachtje (en omgerekend een hele dure hotelkamer). Nu maar hopen dat we nog een beetje kunnen slapen.....
Emperess hotel
We vinden het allemaal jammer dat het alweer onze laatste dag in Vietnam is vandaag. Maar er zijn nog zo veel mooie plekjes die we nu niet bezocht hebben dat we zeker nog een keer naar Vietnam terug zullen gaan. Saigon is trouwens niet echt een bijzondere stad om naar terug te keren. Er zijn wel een aantal interessante musea, waaronder het War Remnants Museum wat we bezoeken.
De foto's in het museum, voornamelijk door oorlogsfotografen genomen, zijn zeer indrukwekkend en soms heel gruwelijk om naar te kijken. We lezen dat de verhoudingen tussen Amerika en Vietnam in 1995 na het bezoek van Clinton voorzichtig hersteld zijn. Hierna is het land opengesteld voor toeristen, dat verklaart misschien waarom men zo ontzettend slecht Engels spreekt. Wij merken trouwens een duidelijk verschil tussen de bevolking in het voormalige Noord Vietnam en Zuid Vietnam, in het noorden is de bevolking over het geheel genomen veel stugger.
Na het museumbezoek kopen we nog snel wat souveniertjes, eten wat en om 16.30 zitten we in de taxi richting het vliegveld. Na het inchecken van de bagage moeten we ons melden bij de autoriteiten. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. In onze koffer zijn de "kogel" aanstekers gevonden die Lucas voor zijn vrienden had gekocht. Die mochten dus niet mee, we moesten allerlei papieren invullen en de kogels moesten worden ingeleverd. We hebben nog gevraagd of we een foto van Lucas met de kado's mochten maken maar dat mocht niet. Lucas was erg teleurgesteld (en dat is nog zacht uitgedrukt!).
Door wat vertraging en een uur tijdverschil kwamen we pas om 23.30 in Kuala Lumpur aan. Op de luchthaven bleken alle ATM automaten voor buitenlanders out of order. Een probleem voor de net gearriveerde toeristen. Met heel veel moeite hebben we uiteindelijk de 15 euro die we nog bij ons hadden en 5 euro aan Vietnamese dongs kunnen inwisselen waarmee we de taxi naar het hotel konden betalen. Het Airporthotel bleek ook nog een half uur rijden te zijn waardoor we pas om 1 uur 's nachts op onze kamer zitten. Om 5 uur komt de taxichauffeur ons weer ophalen, dat wordt dus een heel kort nachtje (en omgerekend een hele dure hotelkamer). Nu maar hopen dat we nog een beetje kunnen slapen.....
ook hier moest Lucas weer op de foto
