 |
 |
Home Thailand Thailand/Laos/Maleisië Namibië/Zuid-Afrika Vietnam/Mal.Borneo China Indonesië Gastenboek
Reisverslagen David, Marjon, Anouska en Lucas
Vrijdag 6 juli, aankomst Tobameer, de korte nacht en vermoeiende rit zijn snel vergeten!
We hadden uiteindelijk nog 3 uur vertraging waardoor we pas om 01.00 uur op Medan airport aankwamen. In eerste instantie baalden we hier enorm van maar het bleek dat er een reparatie op een van de landingsbanen moest worden uitgevoerd waardoor alle vluchten dezelfde vertraging hadden. Er waren zelfs een aantal vluchten helemaal gecancelled, dat relativeert dan wel weer.
Het regelen van de visa ging echter snel en de bagage was weer meegekomen (altijd een spannend moment). Voor het eerst in onze "vliegcarriere" werd onze koffer eruitgehaald bij de douane. Gelukkig respecteerde de beambte de keurig gestreken en gevouwen stapeltjes kleding en haalde hij niet de hele boel door elkaar (pfff). Aangezien er alleen maar kleding in de koffer zat, mochten we al snel weer verder.
Na een kort nachtje zaten we om 7.30 uur alweer aan de ontbijttafel in ons hotel. Op 1 Nederlander, die direct z'n hele leven aan ons vertelt, na zijn we de enige niet Aziatische gasten. Stipt op tijd worden we opgehaald door de taxichauffeur die ons via een toeristische route naar het Tobameer zal brengen. Na het lezen van alle reisverslagen over het reizen met de public bus en de "VIP" busjes, die je voor een paar euro naar de plaats van bestemming brengen, hebben we besloten privevervoer te regelen.
Achteraf een verstandige beslissing want hoewel de kleurrijke en gepimpte public busjes er fantastisch uitzien, zijn ze zijn ook heel erg krakkemikkig en propvol passagierst. Ze gaan pas weg als alle plaatsen bezet zijn en pikken onderweg iedereen op die maar mee wil reizen. Regelmatig zien we mensen op het dak zitten of aan de deur hangen. Heel spannend en avontuurlijk, maar daar duurt de reis van ca. 8 uur ons iets te lang voor.
Het verkeer op Sumatra is een verhaal apart. We dachten inmiddels wel wat gewend te zijn, maar het blijkt nog erger te kunnen. De tweebaans wegen zitten vol kuilen en scheuren, af en toe is het asfalt helemaal weg. Er rijden veel scooters met, al dan niet zelf gemaakte, zijspans en vele gammele busjes en luxe auto/s. Alles rijdt kriskras door elkaar heen, en stopt ook gewoon midden op de weg als er iemand in/uit moet stappen. We hebben in ieder geval genoeg afleiding zo. We rijden via vulkaangebergte naar Berastagi waar we een eerste stop maken bij een lokale markt. Het is hier een stuk frisser (20.C) en de lokale bevolking loopt in jassen en met mutsen op. Er komen hier blijkbaar weinig westerse toeristen want we hebben veel bekijks. Het valt ons op dat de bevolking heel vriendelijk en absoluut niet opdringerig is. De volgende stop is bij een waterval waar we een prachtig uitzicht hebben over het Tobameer. Als Anous even alleen zit, wordt ze aangesproken door een grote Indonesische familie en moet ze met alle gezinsleden op de foto. Later moeten we er allemaal aan geloven.
Dan volgt het laatste deel van onze reis. Anous is wagenziek en zit voorin, David en Lucas zijn in slaap gevallen en ik zie de chauffeur vechten tegen de slaap. Hij gaapt voortdurend, en ik zie hem 2 keer wegzakken en weer opschrikken. Ik probeer hem vanaf de achterbank alert te houden door iedere keer maar weer een vraag te verzinnen. Het laatste stuk zijn er alleen maar haarspeldbochten. Regelmatig loopt het verkeer volledig vast doordat vrachtwagens niet meer naar bovenkomen of elkaar niet kunnen passeren. Als je de pech hebt daarachter te staan, kun je lang wachten. Gelukkig lopen wij niet al te veel vertraging op zodat we op tijd in de haven aankomen om de ferry van 16.30 uur te halen.
De overtocht naar het eiland Samosir duurt 50 minuten. We genieten van de frisse lucht en het prachtige uitzicht op het Tobameer. Aan boord raken we in gesprek met een bereisde man uit Jakarta die ons spontaan aanbiedt om volgend jaar naar Java te komen en gratis in zijn vakantiehuis te verblijven (het lijkt Lucas wel wat om daar volgend jaar naar toe te gaan).
Op het eiland worden we naar ons huisje gebracht waar we rondgeleid worden door Berend, een Nederlander die sinds 7 jaar op Sumatra verblijft. Het huisje is prachtig en het uitzicht vanaf de veranda nog beter, hier vermaken we ons de komende 2 dagen wel!!
We hadden uiteindelijk nog 3 uur vertraging waardoor we pas om 01.00 uur op Medan airport aankwamen. In eerste instantie baalden we hier enorm van maar het bleek dat er een reparatie op een van de landingsbanen moest worden uitgevoerd waardoor alle vluchten dezelfde vertraging hadden. Er waren zelfs een aantal vluchten helemaal gecancelled, dat relativeert dan wel weer.
Het regelen van de visa ging echter snel en de bagage was weer meegekomen (altijd een spannend moment). Voor het eerst in onze "vliegcarriere" werd onze koffer eruitgehaald bij de douane. Gelukkig respecteerde de beambte de keurig gestreken en gevouwen stapeltjes kleding en haalde hij niet de hele boel door elkaar (pfff). Aangezien er alleen maar kleding in de koffer zat, mochten we al snel weer verder.
Na een kort nachtje zaten we om 7.30 uur alweer aan de ontbijttafel in ons hotel. Op 1 Nederlander, die direct z'n hele leven aan ons vertelt, na zijn we de enige niet Aziatische gasten. Stipt op tijd worden we opgehaald door de taxichauffeur die ons via een toeristische route naar het Tobameer zal brengen. Na het lezen van alle reisverslagen over het reizen met de public bus en de "VIP" busjes, die je voor een paar euro naar de plaats van bestemming brengen, hebben we besloten privevervoer te regelen.
Achteraf een verstandige beslissing want hoewel de kleurrijke en gepimpte public busjes er fantastisch uitzien, zijn ze zijn ook heel erg krakkemikkig en propvol passagierst. Ze gaan pas weg als alle plaatsen bezet zijn en pikken onderweg iedereen op die maar mee wil reizen. Regelmatig zien we mensen op het dak zitten of aan de deur hangen. Heel spannend en avontuurlijk, maar daar duurt de reis van ca. 8 uur ons iets te lang voor.
Het verkeer op Sumatra is een verhaal apart. We dachten inmiddels wel wat gewend te zijn, maar het blijkt nog erger te kunnen. De tweebaans wegen zitten vol kuilen en scheuren, af en toe is het asfalt helemaal weg. Er rijden veel scooters met, al dan niet zelf gemaakte, zijspans en vele gammele busjes en luxe auto/s. Alles rijdt kriskras door elkaar heen, en stopt ook gewoon midden op de weg als er iemand in/uit moet stappen. We hebben in ieder geval genoeg afleiding zo. We rijden via vulkaangebergte naar Berastagi waar we een eerste stop maken bij een lokale markt. Het is hier een stuk frisser (20.C) en de lokale bevolking loopt in jassen en met mutsen op. Er komen hier blijkbaar weinig westerse toeristen want we hebben veel bekijks. Het valt ons op dat de bevolking heel vriendelijk en absoluut niet opdringerig is. De volgende stop is bij een waterval waar we een prachtig uitzicht hebben over het Tobameer. Als Anous even alleen zit, wordt ze aangesproken door een grote Indonesische familie en moet ze met alle gezinsleden op de foto. Later moeten we er allemaal aan geloven.
Dan volgt het laatste deel van onze reis. Anous is wagenziek en zit voorin, David en Lucas zijn in slaap gevallen en ik zie de chauffeur vechten tegen de slaap. Hij gaapt voortdurend, en ik zie hem 2 keer wegzakken en weer opschrikken. Ik probeer hem vanaf de achterbank alert te houden door iedere keer maar weer een vraag te verzinnen. Het laatste stuk zijn er alleen maar haarspeldbochten. Regelmatig loopt het verkeer volledig vast doordat vrachtwagens niet meer naar bovenkomen of elkaar niet kunnen passeren. Als je de pech hebt daarachter te staan, kun je lang wachten. Gelukkig lopen wij niet al te veel vertraging op zodat we op tijd in de haven aankomen om de ferry van 16.30 uur te halen.
De overtocht naar het eiland Samosir duurt 50 minuten. We genieten van de frisse lucht en het prachtige uitzicht op het Tobameer. Aan boord raken we in gesprek met een bereisde man uit Jakarta die ons spontaan aanbiedt om volgend jaar naar Java te komen en gratis in zijn vakantiehuis te verblijven (het lijkt Lucas wel wat om daar volgend jaar naar toe te gaan).
Op het eiland worden we naar ons huisje gebracht waar we rondgeleid worden door Berend, een Nederlander die sinds 7 jaar op Sumatra verblijft. Het huisje is prachtig en het uitzicht vanaf de veranda nog beter, hier vermaken we ons de komende 2 dagen wel!!
